Een half jaar later.....

08-05-1991 * 30-05-2010 * 10-08-10

Het is 26 weken... een half jaar... geleden dat ons petje is overleden .... Het is nog steeds onwerkelijk, onbegrijpelijk...
26 weken geleden gingen we een dag naar het westen... een dag die we nooit meer vergeten... Het was jou keuze en het gemis is enorm !!
Als tranen een trap konden bouwen en herinneringen een brug dan klommen we hoog in de hemel en haalden we je gelijk weer terug.....

mooi geschreven elsa.. en ik begrijp hoe moeilijk is nu weer precies een jaar....
heel veel sterkte!

Sterkte meis,Ik denk dat als je een kind verliest,het moeilijk is om daar overheen te komen.
Ik hoop dat je het toch een plaatsje kan geven in de loop van de tijd.
Ik denk dat petje dan met een nog geruster gevoel zijn weg kan vervolgen.
Knufffff jose

Wow dat heb je mooi neergezet zeg
een half jaartje Elsa het lijkt nog als gisteren he
veel sterkte meis

En ik wordt stil van Jose,s woorden....maar zo waar.
Sterkte Elsa, moeilijke dag he?En het zal altijd moeilijk blijven, dikke knuf voor jou.

Het lijkt inderdaad als gisteren...
We zijn er van overtuigd dat we het gaan redden... t was petje zijn keuze.
Wij moeten verder zonder hem, hoe moeilijk het ook is.
Het is wel heel anders je ouders verliezen of je kind...
Op t moment kom ik de dagen redelijk door. De ene dag met een lach de andere met een traan.
Gelukkig geen pijnstillers meer voor rug of heupen.

Tuurlijk gaan jullie het redden, maar moeilijk zal het altijd blijven voor jullie meis.
Niets zo erg als je kind verliezen en nu met deze dagen is het natuurlijk helemaal moeilijk.
En dat het zijn keuze was om niet meer verder te gaan omdat hij het zwaar had, maakt het voor jullie niet minder moeilijk of zwaar hoor,maar blijf in gedachten houden dat hij dit aardse leven niet meer aankon en dat hij daar, waar hij nu is zonder pijn,verdriet en angst is en dat dat is wat hij al die jaren zo graag wilde.
Als je daar op een gegeven moment een beetje in kan berusten, maakt dat het voor hem ook makkelijker om door te gaan daar waar hij is. En dat hij altijd bij jullie zal zijn dat staat buiten kijf.
Weet je, de ouders van Cor hadden kort geleden een privesessie met Peter vd Hurk en die kreeg van Cor door dat hij nog niet helemaal kon rusten omdat zijn moeder zo veel verdriet had en hem te veel vasthielden op aarde, aan de ene kant kon hij dat wel begrijpen, maar aan de andere kant maakte het hem zwaar om helemaal zijn weg te gaan. Sinds zijn moeder het een beetje heeft los kunnen laten voelt ze zichzelf ook veel rustiger. Verdriet blijft altijd, vergeten doe je hem nooit en dat hoeft ook niet, dat mag en kan zelfs niet.
Moest ook wel erg lachen toen ze tegen me zei dat Peter ook had gezegd tegen haar: Waarom sla je je gehaktballen altijd plat? Haha...kreeg ie ook door van Cor en dat zijn vader zich niet schuldig moest voelen over de afspraak die ze hadden gemaakt voor hij naar Afghanistan ging, dat ze samen zodra hij weer thuis was een paar dagen gingen vissen, dat zijn vader dat nu maar moest doen met zijn broertje en dat hij die dagen er dan echt wel bij zou zijn. Mooi toch?
Dus Patrick is altijd bij je meis, waar je ook bent of wat je ook doet.

moon wat goed en lief dat je dit schrijft.
lijkt me enorme steun om zo iets te weten!
super!

Moon zo voel ik het dus ook. Krijg af en toe ook een teken van hem...
Zo als wij uit gingen eten en er een 5e stoel bij de tafel stond....

Vandaag voel ik me voor het eerst anders... beter sinds hele lange tijd van voor 30 mei zeg maar.
Ik vermoed dat de ad nu goed aanslaat en ik een opleving heb.
Morgen zien we wel weer.. want het gaat met ups en downs zoals de ha jaren geleden al vertelde maar ja dat is bekende koek voor ons allen......
Maar dit heb ik vast binnen.

Fijn Elsa dat je je eindelijk anders voelde.
Die heb je vast binnen.
En zoals je zelf al zegt.....met vallen en opstaan denk ik zo
Sterkte maar weer

Fijn dat de medies aanslaan hoor en dat je je wat beter voelt.
En wat je zegt, iedere dag kan anders zijn, maar ik vind je een topper hoor!

Thanks meiden, jullie ook hoor !!!!

Veel sterkte Elsa hopelijk blijft de tijd nu positief voor je.

Hoi Elsa
Hoe is het in huize Bosma zo in de decembermaand
gaan jullie hem redelijk doorkomen denk je?

Hoi Petra, moeilijk...zie zo tegen de kerst op.
Boom staat nu wel maar... vind er niks aan.

Mijn broer is vanmiddag bakkie wezen doen en samen hebben we een poos zitten huilen.
Heb nu ook allerlei lichamelijke klachten erbij.. Weer aambeien en op de onmogelijkste plekken uitslag. Mijn darmen liggen stil....Vanmorgen bij de ha geweest en hij komt morgenmiddag nog weer even bij me kijken.
Ik voelde me vorige week zo goed... dacht van nou als het zo blijft gaan maar ja ik heb meerdere malen in dit schuitje gezeten hoewel een kind verliezen toch wel heel wat anders is dan je ouders. Ik vond het ook eng zo goed het ging... Ik hield het wel in mijn achterhoofd maar toen ik afgelopen zaterdag helemaal instortte nadat mark en angela weg gingen schrok ik zelf wel.
Het gaat normaal op en neer maar ik val op dit moment van op naar een heeel diep gat vind de ha.
Ze proberen me er toch door heen te slepen.

Aankomend weekend viert een neef van me zijn verjaardag en houdt openhuis, hij is gaan samen wonen in woerden.
Wim en ik willen daar naar toe. Maar omdat de rit op 1 dag te veel is blijven we in ijsselstein bij mijn broer slapen.
Mark en angela blijven hier thuis bij bas.

Kan me het goed voorstellen dat je het niks vind
het blijft heel erg moeilijk
ook tegenover je andere zoon
het leven gaat door zegt men en petje zou niet willen dat je jezelf zo'n verdriet aan doet
maar het is voor een ander makkelijk gezegd he
toch vind ik wel dat je het hartstikke goed doet je probeert alle daagse dingen op te pakken en je probeert je sociale leven weer op te pakken
Knap dat je er een heel weekend tussenuit gaat

Kun je voor jezelf aangeven waar je het het moeilijkst mee hebt Elsa?

Waar ik het het moeilijkste mee heb omtrent het overlijden van petje is waarom hij wel met andere " zijn problemen" besproken heeft en waarom niet met ons zijn naaste... Daar krijgen we dus nooit antwoord op en moet ik het naast meer neer leggen maar ja dat zeg je makkelijker dan je doet.

Krijg van de psyg en andere mensen antwoorden op... van hij heeft ons er niet mee willen belasten. Andere zeggen misschien dacht hij dat jullie er geen begrip voor hadden... en ja dan ga je van alles in je hoofd halen.
Ik heb ook moeite met het boos zijn op hem... ik mag best boos zijn op hem wordt er dan gezegd maar ja ...
Het is voor een ander makkelijker te zeggen dan voor mij het doen/zijn.

Wat ik ook verschrikkelijk vind is dat mensen zeggen kom snel een bakkie bij je doen en je ze dan totaal niet meer hoor of zie... of er niet meer over beginnen..
Maar dit is algemeen bekend bij een droevige gebeurtenis en zeker de manier waarop. Ik snap ook wel dat het voor buitenstaanders moeilijk is want ja hoe treffen ze mij aan. Als ze op straat vragen hoe t gaat dan schiet ik de ene keer gelijk vol en de andere keer kan ik wel redelijk met ze praten. Want ja als je met bas loop kom je toch aldoor mensen tegen en maak je al snel een praatje tenminste zo'n iemand ben ik.

Verder heeft het heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veel tijd nodig.
Heb dagen dat er werkelijk niks uit mijn handen komt.
Zet een wasmachine aan en kook eten, laat bas uit en verder niks.
Kan dan ook alleen maar lezen, tv kijken, of facebook spellen doen.
Mijn zus belt om de dag en daar heb ik ook veel steun aan.

Ach Elsa toch, krijg er kippevel van en moet bijna huilen.
Alles wat je hier neer zet heb ik mijn tante ook horen zeggen en dat heeft een paar jaar geduurd.
En dat hij het niet tegen jullie gezegd heeft is inderdaad dat hij jullie niet wil belasten met zijn problemen,zijn pijn, hij wilde niet dat jullie die pijn ook zouden hebben.
Spreek nu natuurlijk uit de ervaring van mijn zus.
Zoals ik wel eens heb neergezet geloof ik heeft zij toen ze 19 was ook een poging gedaan. Ook zij heeft nooit met mijn ouders of mij gepraat over haar pijn en angst en het niet meer verder willen en zei dat als zij er niet meer was, wij als ouders en zus dan ook verdriet hadden, maar dat we dan wel wisten dat dit is wat ze wilde. Dat zij dan niet zou merken dat wij verdriet hadden omdat zij er dan niet meer was. Achteraf heeft ze spijt dat ze zo gedacht heeft, maar ze zei ook: echt ik kon niet anders, ik kon echt niet verder. In het begin was ze ook erg boos dat het niet gelukt is en dat we haar naar het zh hebben gebracht, maar als gezin doe je da natuurlijk. Je wilt je kind en zus niet kwijt.
Het heeft heel lang geduurd dmv psychologen,medicijnen en praatgroepen dat ze weer een beetje terug kwam in de wereld. Nu achteraf begrijpen we ook wel dat als je zo diep zit, dat je hier voor kiest, maar moeilijk is het wel. Vooral de eerste tijd begrijp je niet dat ze alles op heeft willen geven, maar beseft wel dat het leven en alles wat daarin gebeurd en op je pad komt heel zwaar voor je kan zijn.
Ze zegt nu dat ze wel blij is dat ze er nog is, maar dat ze het weloverwogen heeft gedaan en dat ze geen spijt heeft van die poging, omdat ze toen gewoon niet anders kon.
Dat mensen zeggen dat ze bij je langs komen en dan niets doen hoorde ik ook van mn oom en tante. Mensen weten gewoon vaak niet wat ze je daarmee voor verdriet doen, maar eigenlijk weten ze ook niet hoe ze naar je toe moeten reageren, omdat ze er eigenlijk liever niet over praten. Richt je daarom op de mensen en familie die dit wel doen meis, praat over Patrick als is het iedere keer dat je ze ziet. Mijn neef is nu 20 jaar geleden overleden en ik praat nog heel vaak met mn tante over Robbie, dat vind ze zo fijn, omdat bijna niemand dat meer doet, maar zij wel hun kind kwijt zijn die nog steeds een rol speelt in hun leven. Mijn oom praat er haast nooit over, maar dat is al zo vanaf het begin, dat is een heel gesloten man en vind het erg moeilijk.
Ook stuur ik nog ieder jaar op zijn sterfdag en verjaardag een kaartje en zal dat ook altijd blijven doen.
Meis, wees niet boos op hem, dat hij niet meer gepraat heeft met jullie, maar echt, hij wilde jullie die zorg en pijn niet aandoen en wilde het echt alleen en op zijn manier doen. Hou in je achterhoofd dat hij nu de rust heeft waar hij zo naar verlangde als je het zo moeilijk hebt en dat hij niet wil dat zijn moeder zo,n verdriet heeft. Hij kan anders daar, waar hij zo naar zijn rust verlangde en nu kan krijgen, niet verder.
Ik weet dat het heel "makkelijk" is gezegd van iemand die zijn kind nog heeft, maar weet uit de vele gesprekken die ik met mijn zus heb gehad dat het echt niet is omdat zij dacht dat het ons niet zou interreseren van het waarom ze dit had gedaan, maar gewoon puur om ons geen verdriet te bezorgen en dat wij haar er toch niet vanaf hadden kunnen houden. Zij wilde haar rust en wilde ons er absoluut niet belasten.
Meissie, ik hoop dat bij jou en jullie op een dag ook die hele scherpe randen er af zullen zijn en dat jullie verder zullen kunnen met berusting en in de wetenschap dat Patrick echt niet verder kon en wilde. En dat duurt lang, maar hij zal nooit bij jullie weg zijn, daarvoor houdt hij te veel van jullie en jullie van hem.
Ik wens jullie in deze tijd van het jaar dat het altijd het moeilijkst zal zijn heel veel liefde en steun bij elkaar en praat veel over Patrick zodat de kerst voor jullie wat beter door te komen is. Hele dikke knuffel voor jou en je gezin.

monica hoe krijgt je het voor mekaar om het zo mooi teverwoorden
ik krijgt het hier van op mijn heupen komt denkt
ik dat ik zelf niet goed in mijn vel zit
maar vind het knap hoe mooi jij het hier neer heb gezet
gaat der ook weer snel van af dit doet mijn even zelf niet goed
knuffels

heel mooi verwoord moon en fijn dat we elkaarr zo kunnen steunen ieder op zijn vlak en zijn manier.
ik heb dit zelf nooit bij de hand gehad.. kan niet uit ervaring spreken.
wel dat mensen het moeilijk vinden om bij je langs te komen.
en wel zeggen enniet doen.. dat hoort er ook bij.. elsa ik hoop dat je wat hebt aan de ervaringen die moon beschrijft.
sterkte en ik vind dat je het heel knap doet.
ook heel knap durft te verwoorden waaar je het meeste moeite meen hebt!

Moon wat heb je t mooi geschreven zeg !!!

Ben vanmiddag weer bij de psyg geweest en ik heb haar ook weer gezegd dat ik echt niet boos op hem kan zijn. Hij heeft nu vrede en de rust waar hij zo naar verlangde.
Als ik dat zelf ook voor ogen hield dan was dat ook prima.
Proberen niet te verdrinken in t verdriet.
Dat doe ik zeker niet want dat wilde petje ook niet.
Hij had niet voor niets de bovenste brief aan mij gericht...
Lieve mama ga niet in de schuur kijken want daar ben ik.
Liefs Patrick
Zegt genoeg toch ??

Meiden bedankt voor jullie lieve woorden. Vanmorgen ook 75 min met mijn zus aan de foon.
Vanmiddag bij ander half uur bij psyg.. mijn kaken...

Moon ook ik zit met tranen in mijn ogen te lezen mooi dat je het schrijft.

En Elsa wat zul jij petje missen zeker deze dagen zullen moeilijk zijn maar hij zal altijd bij jullie zijn.

Heb het moeilijk om je wat te schrijven maar wens je vooral veel sterkte.